De taser van de sidderaal

De cellen die de elektriciteit kunnen opwekken zijn ontstaan uit spiercellen. Met een flinke stroomstoot kunnen prooien verdoofd of zelfs gedood worden. Maar nu is ontdekt dat de sidderaal ook een zwakke, fluctuerende stroomstoot kan opwekken. Hiermee kan hij de spier coördinatie van potentiele prooien verstoren. De prooi reageert met spiertrillingen die door de sidderaal waargenomen worden. Zo kan de sidderaal ontdekken waar zijn prooi zich verborgen houdt, onder het zand op de bodem of in een holletje. Het bereik van de sidderaal neemt zo toe.
Onderzoeker Catania van de Vanderbilt University in Nashville (VS) deed proeven met sidderalen in een aquarium. Een vis werd achter een scherm geplaatst wat wel stroom doorliet. De sidderaal bleek regelmatig een serie snelle stroompulsjes uit te zenden die spieren kunnen laten samentrekken. Wanneer de vis binnen bereik is, gaan zijn spieren samentrekken op het ritme van de pulsen waardoor een trilling in het water ontstaat. De sidderaal merkt deze op en zwemt naar de prooi toe, die vervolgens een stroomstoot op volle kracht te verduren krijgt. Wanneer de vis in een plastic zak in het water werd opgehangen, ontdekte de sidderaal de vis niet. Plastic laat geen stroom door, vandaar.