Humboldt-pinguïnbaby

Humboldt-pinguïns (Spheniscus humboldti) komen in het wild voor langs de kust van Chili en Peru (Zuid-Amerika).
Deze pingïnsoort heeft een zwarte rug en een witte buik, zowel de mannetjes als de vrouwtjes zijn zo’n 70 cm groot en wegen vier kilo. Op de buik zijn zwarte stippen te zien. Deze stippen blijven het hele leven hetzelfde en hieraan kunnen de dieren elkaar herkennen.

Humboldt-pinguïns zijn echte waterbewoners: ze kunnen niet vliegen en op land bewegen ze zich minder makkelijk voort dan in het water. Het zijn zeer goede zwemmers die snelheden tussen de 25 en 40 km kunnen halen. In de natuur eten de dieren verschillende soorten vis (sardines, ansjovis), inktvis en krabben. In de dierentuin bestaat hun dieet uit haring en sprot.
Het verenkleed is zeer belangrijk: dit houdt de dieren warm en droog onder water. Eens per jaar zijn de pinguïns in de rui en krijgen de dieren een nieuw verenpak.

Humboldt-pinguïns leven in grote kolonies bij elkaar. Een paartje blijft elkaar trouw, pas wanneer een dier overlijdt wordt een nieuwe partner gezocht. Eieren (twee stuks) worden gelegd op een bergje van guano (pinguïnpoep) en de eieren worden door zowel het mannetje als het vrouwtje bebroed. Na 40-42 dagen komen de kuikens uit. Vaak overleeft maar één jong het. Beide ouders zorgen voor het jong. Na ongeveer twee maanden verlaat het jong het nest om kennis te maken met de rest van de kolonie.

Natuurlijke vijanden van de pinguïns zijn vossen, caracara’s, zeemeeuwen en gieren.
Verder worden de dieren bedreigd door overbevissing (verdrinken in netten en verminderd voedsel), eieren die geraapt worden en door het weghalen van de guano (die de dieren voor hun nesten gebruiken). Guano wordt gebruikt als kunstmest.
Naar schatting leven er nu nog zo’n 10.000 Humboldt-pinguïns in het wild. De Humboldt-pinguïn staat op de CITES lijst in Appendix 1.